hercule en juno op stap: 4 mei 2022 Leon camping

Slecht geslapen. Muggetjes in de ochtend.

Terug op de Vélodyssée. En niet gemakkelijk af te geraken. En niets in de buurt.

Everzwijnen gezien.

Michael terug ontmoet.

Lang gestapt: 43 km

Nachtje hotel: Émeraude des bois , Mimizan Plage.

De dag van 4 mei:

We zijn op tijd wakker op de camping. Het opplooien van de tent is vreselijk. We worden continu geprikt door kleine muggetjes. Zoals we de avond ervoor hebben afgesproken, volgen we verder de Vélodyssée tot in Mimizan, 46 km verder. We hopen onderweg een slaapplaats te vinden, rond km 35. Vanaf de camping zijn we snel terug op de fietssnelweg. Het is nog vroeg. Het is rustig. Het is aangenaam wandelen. Plots ziet Pierrick twee grote everzwijnen langs de kant van de weg - aan de rand van het bos. Zij zien hem ook en verschuilen zich snel in het bos. Als we voorbij lopen, horen we ze nog knorren. We volgen verder het parcours. We gaan eerst een stuk west, richting de zee, en daarna noord. Soms staan er wegwijzers, soms niet. En op het moment dat je ze nodig hebt, zijn ze er niet en heb je ook geen 4G bereik om raad te vragen aan Google Maps. Dus vertrouwen we op de zon en Pierrick zijn oriëntatie capaciteiten. We hebben niet ontbeten en hebben eigenlijk wel zin in een ontbijt en koffie. Ik zoek op Google Maps wat er in de buurt is. In St Girons Plage is rechts van de Vélodyssée een camping en links een bakkerij. We proberen eerst de camping. Nog dicht. Dus gaan we richting het strand, want ik vrees dat we daarna niet veel meer gaan vinden. Wie duikt plots op achter ons? Michael, de Amerikaanse fietser -wereldreiziger die we gisteren ontmoet hadden. Hij had overnacht in Leon en was ook op weg voor een koffie. Hij is met de fiets en rijdt door naar de bar. Als we toekomen aan de bar, zit hij al op zijn gemak een babbel te doen met twee Franse meisjes die met de fiets onderweg zijn van Bordeaux naar Bayonne. Ik denk dat we Michael ook wat de don Juan van de camino kunnen noemen. Wat een flair, wat een relaxe uitstraling heeft die man. We hopen in de bar een ontbijt te kunnen krijgen, maar ze zijn nog maar net open en kunnen ons enkel koffie aanbieden. Dus worden het 2 x 2 koffies met melk. Gelukkig hebben we nog brood en chocola en koekjes bij. Op tocht moet je altijd noodrantsoen voedsel bij hebben. We blijven wat babbelen met Michael. Over zijn tocht (hij is begonnen in 2017 in Australië, op het moment van zijn pensioen, over ontmoetingen op de camino), over ons leven. Ik denk dat we bijna een uur blijven hangen op het terras. De andere gasten luisteren geamuseerd mee. Uiteindelijk gaan we terug op stap, want we moeten toch een beetje richting noorden geraken. Wat later zal hij ons opgewekt voorbij steken. Richting Roskoff, Engeland, Noorwegen. Leuk, hij maakt foto’s van ons op stap.

We stappen verder. De Vélodyssée is prachtig. Aangenaam om te wandelen, weidse natuur. Het stuk waar we nu op zitten is veel rustiger dan gisteren. We zien vooral lange afstandsfietsers. Op dit stuk is ook weinig connectie met andere dorpen. Rond de middag willen we graag iets eten. Volgens Google Maps zou er een restaurant zijn op 500 meter van de Vélodyssée. We verlaten het parcours, op zoek naar het restaurant, maar niets te vinden. Dus keren we terug en beslissen om aan het vroegere boswachtershuis (maison forestière) een blik op te warmen. Als we er toekomen, ontmoeten we een Frans koppel op de fiets. Ze hebben ook honger en beslissen om vlakbij te picknicken. Fitte seniors. Ze komen uit Bayonne en zijn met de fiets op weg naar Arcachon om vrienden te bezoeken. Hij is 80 jaar oud. Zo willen wij ook wel oud worden. Ze vinden, net als wij, dat ze af en toe een bank zouden moeten installeren langs het parcours. Komt misschien nog. Het blik, Asturiaans stoofpotje, doet deugd. We hadden gisteren beslist om rond de middag te kijken op welke camping we die avond zouden overnachten . Bijna alle campings liggen op 40 - 42 km van ons startpunt. Ik begin een aantal campings te bellen. Sommigen zijn niet open, anderen nemen niet op. Uiteindelijk vind ik een camping, rond 16hr30, op 7 km van waar we zijn. Oké, dat zou moeten lukken. Maar dan pas merken we dat we helemaal niet van de Vélodyssée geraken. Of je moet een zanderige zijweg nemen waar je niet op vooruit geraakt met onze karren en dat niet handig is omdat Pierrick nog op sandalen wandelt. Dus kijken we of er nog een boswachtershuis op ons parcours ligt. Er is één, een beetje voor Mimizan Plage. Ik geef het in op Google Maps en we zouden er rond 17hr45 moeten aankomen. Het zelfde verhaal. Geen maison forestière te zien, waar Google zegt dat het zou moeten zijn. We beslissen dan maar om naar het meest dichtbijgelegen hotel te gaan, Emeraude des bois in Mimizan Plage. Als we via de Vélodyssée aankomen aan de rand van Mimizan Plage, zien we het gezochte boswachtershuis. Het was 2 km verder. Maar in een minder afgelegen omgeving en dus minder geschikt om wild te kamperen. We wandelen nog 2 km verder naar het hotel. Gelukkig hebben ze een kamer vrij. We zijn moe, onze voeten tintelen van het lange wandelen. We genieten van een zalige warme douche. We kunnen koffie of thee maken op de kamer. De koffie met suiker kikkert op. We bestellen pizza’s die na een kwartiertje al geleverd worden. We installeren ons op het terras van het hotel, in de avondzon, om ze op te eten. De eigenaars bieden ons een biertje aan. Het doet deugd om na een zware dag te kunnen bekomen met een warme douche, lekker eten, een goed bed.

Rond 21hr in bed. De blog van 3 mei geschreven. Te moe om die van 4 mei ook te doen.

De Vélodyssée, een prachtig parcours, maar soms zit je er op en geraak je er niet zo maar af.