maandag 18 november 2013: bijna Soto del Barco - Santa Marina: 31 km

Veel lawaai tijdens de nacht, langs de drukke baan.
Regen tijdens de nacht.
Op om 7hr15 en start om 8hr30.
We zijn snel in Soto del Barco en vinden een bar met terras voor een koffie en broodje.
We gaan verder langs de N632. Het stijgt en daalt.
We stoppen in Las Dueñas voor een cola, tortilla en koffie.
In Las Dueñas moeten we verder langs de oude rijksweg N634A.
Langs Soto de Luiña, Albuerne, Novellanas, Castañeras. De weg slingert tussen de zee en de bergen, op en neer langs alle riviertjes. Een mooi parcours, maar vermoeiend. Slecht voor Pierrick zijn knieen.
Rond 16hr30 komen we aan in Santa Marina, waar een kerk zou zijn.
Het begint echter plots stevig te regenen en dus vragen we aan het eerste huis of we onze tent op het grasveld ernaast mogen zetten.
Geen enkel probleem.
We eten chocola in de tent.
We bekijken de route voor de volgende dag.
Als het slecht weer is, maken we niet veel foto's, merk ik.

Hercule en Juno vinden de tortilla ook lekker

rust in de tent

zondag 17 november 2013: El Valle - bijna Soto del Barco: 30 km

We hebben goed geslapen aan de kapel.
's Nachts regent het, maar 's morgens rond 7hr is het droog.
We drinken thee en eten één van Chris' peperkoeken.
We gaan op stap om 8hr40.
We stoppen in Trasona voor een koffie en bocadillo.
Tegen de middag zijn we in Aviles.
We geven de honden eten op een pleintje.
Dan trekken we verder via Salinas en Piedras Blancas.
Die grote steden zijn niets voor ons.
Gelukkig hebben we er niet zo veel meer te gaan.
We stoppen rond 16hr , langs de N632, want iedereen is moe.
We zetten de tent, langs de baan, in het hoge gras, want we vonden geen andere plek.
Iedereen in de tent om 18hr45.

de ochtend aan ons kapelletje

eten en spelen in Aviles

de tent in het hoge gras langs de N632

snel in de tent en dagboek bijhouden

zaterdag 16 november 2013: Arroes - Gijon - El Valle: 25 km

De hele nacht heeft het geregend.
Om 7hr stopt het met regenen.
We gaan op stap rond 8hr30.
Juno sukkelt wat met haar rechter achterpoot. We proberen of ze beter stapt zonder haar schoenen.
We lopen een mooi stuk tot in Gijon.
We stoppen even om wat te eten en te drinken. Een vreemde bar. Er hangt een bordje tegen de muur met de contactgegevens van de AA. En precies kan veel van het cliënteel die gegevens wel gebruiken. Maar de koffie en de tapas zijn lekker. Als we uiteindelijk raad vragen om het beste de stad uit te geraken in de voor ons beste richting, krijgen we wel 4 verschillende adviezen.
We vertrekken in de richting die ons het beste aanvoelt.
Wat ons elke keer overkomt in een grote stad: we lopen verloren. We lopen wel zeker 5 km heen en weer, tot we uiteindelijk op de goede weg, de stad uit, geraken.
Langs de AS19, langs veel industrie, geraken we terug op de goede weg.
Via een rustigere binnenweg, de CE6, trekken we richting El Valle, waar, volgens onze kaart, een kerkje is.
We zoeken niet meer naar campings, want die zijn toch dicht. We zoeken naar kerken of kapelletjes waar we onze tent kunnen langs zetten.
Uiteindelijk vinden we een klein kapelletje, la Ermita de Nuestra Señora de los Remedios, een beetje naast de weg. Er is gras, niet te hellend. Er is een bank. Er is een fontein.
Het was een moeilijke dag, vooral met het verloren lopen in Gijon, maar met een mooie afsluiter. De honden spelen nog wat. We eten warm (saucisses aux lentilles). We denken ons te wassen aan de fontein als de nacht valt, maar vinden het eigenlijk veel te koud dan. Dus nog een nacht met een kattenwasje met scottex babydoekjes.

Onze tent naast een verlaten huis in Arroes

Pierrick verzorgt Juno's poten

Rust aan Ermita de Nuestra Señora de los Remedios

 

 

we zitten nog steeds op de goede weg

het parcours van de volgende dag bekijken

vrijdag 15 november 2013: Colunga - Arroes: 32 km

We zijn wakker om 7hr.
De goede kerkverlichting maakt het gemakkelijk om alles op te plooien.
We installeren ons nog even op het terras van bar Esquina voor een koffie en bocadillo, en onder het goedkeurend oog van de Guardia Civil, gaan we op stap.
We vertrekken richting Villaviciosa, 18 km verder.
Onderweg begint het stilaan te miezeren, om daarna vreselijk te beginnen gieten.
Je kan niet anders doen dan voort stappen en hopen dat het ooit wel zal stoppen.
En dus stappen we stevig door.
Rond 12hr30 zijn we in Villaviciosa en zien we de bar / restaurant RICE met een wat afgeschermd terras.
We vragen of we ons mogen installeren op het terras met de honden, wat geen enkel probleem is.
De ober is ongelooflijk sympathiek, zowel voor ons als voor de honden.
Hij steekt de verwarming aan op het terras, hij brengt kaas en hapjes voor de honden.
We nemen de dagschotel en hij brengt ons bijna dubbele porties van alles.
Hij is niet alleen vriendelijk met ons, maar met iedereen. Echt fijn om zien, iemand die zijn job met zo veel enthousiasme en generositeit doet.
Na een dik uur gaan we terug op stap.
Lastig, met een overvolle maag.
De eerste 5 km moeten we dan nog eens stevig stijgen. Uiteindelijk komen we op een plateau terecht en wordt het wat gemakkelijker.
Pas rond 16hr30, al in de schemering, vinden we een plekje, naast een verlaten huis, waar we onze tent kunnen zetten.
Om 18hr ligt iedereen plat.
Het doet niets anders dan regenen buiten.

de kerk van Colunga

de goede zorgen op het terras van RICE

donderdag 14 november 2013: Piñeres de Pria - Colunga: 31 km

Pierrick heeft slecht geslapen op de grond met de honden. Hercule en Juno lagen op de matjes en hij er naast. Op de koude vloer.
We zijn wakker om 7hr30.
We ontbijten in de gîte en starten om 9hr.
Langs de AS263 gaan we naar Ribadesella, waar we een stop houden.
Daarna gaan we verder langs de N632. Eerst een stevig stuk stijgen , dan plat, dan dalen.
In de afdaling is Juno niet te houden. We moeten bijna lopen.
Halverwege de dag trekken we onze short aan omdat het zo'n mooi weer is. De zon doet deugd, na de regen van de voorbije dagen.
In La Isla is er een herberg, maar we proberen toch tot in Colunga te gaan waar een camping is. Die misschien toch open zou kunnen zijn?
Aangekomen in Colunga blijkt de camping dicht.
We beslissen dan maar om de tent achter de kerk te zetten.
We laten de honden rusten in de tent.
Zelf profiteren we er van om nog iets te eten en drinken in bar El Roble tegenover de kerk.
Een barman die Belgisch bier lust, want hij heeft indrukwekkend veel Belgische bieren op zijn kaart staan.
Pierrick neemt een duvel voor zijn rekening, op Miets gezondheid, ik ga voor de blauwe chimay.
We eten al zijn tapas op die hem nog resten.
Om 18hr30 iedereen in bed.

de gîte in Piñeres de Pria

woensdag 13 november 2013: Playa de Vidiago - Piñeres de Pria: 32 km

De hele nacht heeft het geregend.
Ook 's morgens regent het nog.
Lastig om alles klaar te maken in de regen.
We starten om 8hr20, net voldoende licht dan.
We trekken terug verder langs de N640 en niet langs het kustpad, want toch wat lastig met onze karren.
De N640 is heel rustig. De autostrade is aangelegd over dit stuk en daardoor is er bijna geen verkeer op onze weg. Het is ook de officiële oude compostelaroute. Een heel mooi parcours.
We gaan tot in Llanes en houden een stop in bar Amistad voor onze dagelijkse koffie met bocadillo / tortilla. We worden kenners wat de tortilla betreft:er zijn er heerlijke en minder heerlijke. We zoeken ook altijd liefst een bar waar we wat beschut zitten tegen regen en wind, want er zijn weinig plekken waar we met onze honden binnen mogen.
Regen in de voormiddag.
Regen in de namiddag.
We stappen verder langs de AS263 tot in Piñeres de Pria.
Op ons parcours zien we een bordje van een gîte hangen.
We zijn moe, na 32 km stappen in de regen, en ik beslis om toch maar te horen of we onze tent niet in de tuin mogen zetten.
Een vriendelijke dame staat ons te woord. De tent mogen we niet zetten, maar we mogen in de gîte slapen, met de honden. Haar zoontje Gerardo ziet het ook helemaal zitten dat we blijven slapen. Hij is ongelooflijk blij dat hij met  Hercule en Juno mag spelen.
We installeren ons in de gîte. Er is plaats voor 6 personen.
Even later komt Alejandro, die we al in Llanes aan de bar hadden ontmoet, ook toe.
Voor hem geen probleem dat de honden er zijn. Hij heeft er zelf ook thuis.
Alejandro is vertrokken in Irun en volgt de kustroute via Oviedo.
Een beetje later komt nog een pelgrim toe, maar die ziet het niet zitten om met onze 2 honden in één ruimte te zijn en verkiest er voor om in een andere ruimte van de gîte te overnachten.
We eten samen met Alejandro pasta met tomatensaus.  Tijdens het koken valt de pasta om van het vuurtje in de tomatensaus, waardoor de saus eerder soep wordt.
Eindelijk nog eens een goede warme douche! Zalig! Een mens leert kleine dingen waarderen als je op tocht bent. Eindelijk de kans om het vuil van onder nagels en uit de groeven in handen te krijgen.
Daarenboven wast en droogt de hospitalera al onze kleren. En dat allemaal voor maar 10 euro per persoon.
We gaan slapen om 20hr20.

Regen 's morgens om de tent af te breken

stop op het terras van bar Amistad in llanes

Gerardo speelt met Juno en Hercule

de mooie gîte van Piñeres de Pria

dinsdag 12 november 2013: San Vicente de la Barquera - Playa de Vidiago: 28 km

Op om 7hr30.
Pierrick heeft thee gemaakt. Doet deugd.
De bruine dobermann is er ook nog. We maken kennis met de eigenares. De dame komt uit Barcelona.
Om 9 hr zijn we op stap.
We steken de oude brug over naar het centrum van San Vicente de la Barquera.
Spanje is ,naast heerlijke koffie, ook perfecte voetpaden. Goed voor de poten van onze honden.
Bij het buitengaan van de stad proberen we Hercule zijn nieuwe schoenen, maar dit blijkt geen succes. Ze zakken elke keer naar beneden. Gelukkig hebben we nog een oud paar, dat hij gewend is om te dragen, en dus doen we het daar maar mee.
Via de N634 gaan we naar Unquera.
Van zodra we een bar open vinden, houden we een stop voor koffie met tapas. Het zal onze hele reis ons typische voormiddagontbijt zijn.
De route gaat verder naar Colombres via een vreselijk steile helling.
Daarna moeten we terug een stuk over de N634 naar Buelna. Er is veel verkeer, want de parallel lopende autostrade is nog in aanleg over dit stuk. Pierrick heeft zijn geel fluovestje in de hand en waait naar elke auto / bus / vrachtwagen die passeert. De chauffeurs zijn ongelooflijk sympathiek want wijken al van op grote afstand uit voor ons. Zeker de buschauffeurs zijn enorm vriendelijk. Je zou denken dat ze onder elkaar al geseind hebben dat er 2 pelgrims met hond en kar op stap zijn.
In Buelna is een herberg, maar we beslissen om nog een paar kilometer verder te wandelen naar de camping aan het strand van Vidiago, langs het GR E9 kustpad. Een mooi parcours. Zogezegd ook te doen voor fietsende pelgrims, zegt de gids, dus ook voor karrende pelgrims, denken wij, maar toch niet evident.
Uiteindelijk bereiken we de camping.
Dicht.
Het stappen beu, beslissen we de tent aan het strand van Vidiago te zetten.
De geur van munt komt vrij als we de tent zetten. Fijn.
We krijgen geen haringen in de grond en dus moeten we de tent met keien vastleggen.
Er is een riviertje die uitmondt in de zee en we profiteren er van om ons te wassen. Zalig. Een fris gevoel.
Daarna eten we bonen in blik met zicht op de zee.
Om 18hr40 iedereen in de tent, met regen.
We voelen de seizoenen. Vroeg donker. Laat licht.
Als je zo reist, wordt je verplicht rekening te houden met de natuur.

Juno rust uit na een stevige dagtrip

Onze tent aan het strand van Vidiago

Bonen uit blik met zicht op zee