zaterdag 30 april 2022

30 april 2022 Pasai Donibane herberg - Honderrabia hotel

 De nacht. We lagen toch met veel op een kleine ruimte in een niet goed geventileerd gebouw. Op zo’n moment kan je best niet te veel aan corona  denken en gewoon diep in je slaapzak kruipen. Er waren de havengeluiden ‘s avonds, maar die vind ik wel fijn. Dan komen de herinneringen van mijn werk op de boot, 25 jaar geleden, weer boven. Er waren de klassieke snurkers. Ik heb nog geen enkele herberg geweten zonder snurkers. Het zou boeiend zijn om eens slaaponderzoeken te plannen bij alle passerende pelgrims in een herberg. Ik ben benieuwd wat er zou uitkomen. In deze herberg schoot het licht op de trap ook telkens aan, als iemand ‘s nachts naar toilet ging. Dat zijn er ook meer dan ik dacht. Cleo, ik heb veel aan jou gedacht. Jij hebt al jaren onderbroken nachten door je kindjes. Veel respect voor jou en je tomeloze energie, ondanks die gebroken nachten.

Alberto had ons verwittigd. Om 6hr45 zou het licht aangaan en om 8hr moest iedereen buiten zijn. Ik ben blij als het 6hr45 is en Alberto ons verwelkomt met een opgewekte “buenos días”. Het licht gaat aan. We kunnen opstaan en lawaai maken. Die rugzakken of onze zakken inpakken in stilte, dat lukt niet. Iedereen heeft vanalles in kleinere plastieken zakken zitten (voor het geval het fel regent). En dat ritselt, dat knispert, als je de ene zak in de andere zak steekt. Iedereen begint in te pakken. Een paar krijgen hun ogen niet open en blijven wat langer in bed liggen. Aan het klooster is niets om te ontbijten en we hebben geen zin om eerst nog eens naar het dorp af te dalen. Dus vertrekken we rond 7hr30, richting Lezo en Irun en Hondarribia.

Vandaag doen we een korte etappe, 15 km. We hebben een hotel geboekt in Hondarribia, El Emperador. Het is onze laatste dag in Spanje. Dat mag gevierd worden. We vertrekken vroeg en gelukkig vinden we in het volgende dorp een koffiebar / bakkerij waar we kunnen ontbijten. We nemen onze tijd. Genieten van de cafe con leche, koffiekoeken, toast met confituur. We babbelen wat met de eigenares over onze tocht, over onze honden, over haar hond die 17 jaar oud is en versleten is en niet meer ziet en overal tegen aan loopt. We lopen verder langs een kleinere baan en daarna een vrij drukke baan, op advies van Google Maps. Gelukkig is er een alternatieve route langs de buitenwijken van Irun, met voetpaden ( die gaan we binnenkort weer missen als we in Frankrijk zijn - de Spanjaarden zijn kampioen in voetpaden aanleggen). Op die manier komen we rond 11hr aan bij de wasserij in Hondarribia. We willen eerst onze kleren nog wassen voor we naar het hotel gaan. We doen nog wat inkopen in de supermarkt. Rond 12hr30 trekken we naar het centrum van Hondarribia. Een mooie oude stadskern, met prachtige, smalle straatjes, authentieke huizen. We gaan naar het toerisme bureau om informatie te vragen over de veerboot naar Hendaye. Blijkt dat ons hotel net tegenover het toerisme bureau ligt. Dus gaan we horen of we eventueel al kunnen inchecken. Het is geen probleem. De kamer is vrij. Het hotel is een indrukwekkend gebouw, een oud kasteel. We nemen een douche, doen propere kleren aan en gaan op stap in de stad. Vandaag zijn we toerist. We slenteren wat rond en komen uit in de wandelstraat waar vele restaurants zijn. Er is een tafel vrij op één van de terrassen. We hebben tijd vandaag. We mogen wat meer eten dan anders, want we moeten niet meer stappen vandaag. Dus wordt het aperitief, voorgerecht en hoofdgerecht. We blijven trouw aan de lokale keuken: ansjovis, inktvis, kabeljauw. Allemaal heerlijk. Daarna nog een ijsje bij de heladeria. Een wandeling op de dijk, op zoek naar de plek waar de veerboot aanlegt. Wat slenteren door het centrum . We voelen ons vandaag toerist, geen pelgrim. 

Een beetje groggy van het eten en de aperitief, keren we terug naar het hotel. Pierrick doet een siësta. Ik lees mijn mails. Rond 20hr gaan we beneden in het hotel nog een slaatje eten. En dan in bed. Fijn gevoel om eens zonder 5 of 10 of meer anderen in de zelfde kamer te liggen.

Morgen nemen we de boot naar Hendaye. Dan begint deel 2 van het avontuur-deel Frankrijk.

De camino del Norte is voor ons: stijgen en dalen, heerlijke koffie, goede voetpaden, lekker ruikende eucalyptusbomen, veel vijgenbomen en citroenbomen en clementinebomen, blaffende honden aan een ketting, niet blaffende loslopende honden,…..


De laatste keer zicht op de bergen 



De wandelstraat met vele restaurants 

Frankrijk ligt aan de overkant 


De mooie, oude stadskern 




El Emperador



Het hotel 





Mooie vergaderzaal, met wandtapijten van PP Rubens, over het leven van Achilles 

Hendaye aan de overkant 










 

vrijdag 29 april 2022

29 april 2022 Orio herberg - Pasai Donibane herberg

Op tijd in bed. Goed geslapen. Ronkende dame naast ons. Stille omgeving.

Om 7hr staan we op, ook al is het ontbijt pas om 8hr. Rond 7hr45 gaan we naar de keuken, waar Rosa het ontbijt aan het klaarmaken is. Aan de tafel zitten Johan, een Nederlander die heel gemakkelijk overschakelt van Nederlands naar Frans en Spaans, en Andrea, een Italiaan. De voertaal is Spaans. Het gesprek gaat over de volgende etappe, waar overnachten, de signalisatie borden in Baskenland die enkel nog in het Baskisch zijn. Daarna heb ik nog een babbel met Rosa, de eigenares van de herberg. Over mijn naam, mijn achtergrond, het verleden van Aita. Door al het gebabbel vertrekken we wat later dan gewoonlijk en vergeet ik mijn kleine rugzak. Gelukkig heb ik na 100 meter door dat ik iets mis. Ik loop snel terug en we zijn op stap. We gaan richting de “merendero” (openbare picknickplaats) waar we in september met de camper, met Juno, geslapen hebben. 5 km tot daar. 5 km stijgen. Een Baskische fietser stopt om een babbel te doen. Er zijn weer wat fietsers op het traject. We stappen in de mist. We zien niet veel van het landschap. Van de merendero stappen we verder richting de camping waar we negen jaar geleden met de honden ook geslapen hebben. We houden een stop hier voor onze cafe con leche en een pinxo. Dan stappen we verder richting San Sebastian. Rond 12hr30 komen we toe aan het prachtige strand van San Sebastian, la concha. Een aangename dijk om te wandelen. Ik stop om een foto te maken aan het strand. Op een bank zitten gezellig  3 oudere dames en 1 heer. We geraken aan de praat met hen. Over wat we aan het doen zijn, over San Sebastian, over het weer, de kalme zee. Ze zouden kunnen blijven babbelen. We trekken verder de baai rond. We gaan richting de bar Dardara, waar we negen jaar geleden, compleet uitgeregend, zo goed ontvangen waren. De bar is er nog, maar heeft een andere naam, andere eigenaar. We kiezen een andere bistro uit om iets te eten. We hebben tijd. We doen een kortere etappe vandaag. Maar 23 km. We moeten nog een goede 5 km doen tot in Pasai Donibane waar een herberg is aan het klooster van Santa Ana. Rond 15hr vertrekken we. We moeten tot aan de haven gaan en daar een kleine overzetboot nemen. Het is een stuk van San Sebastian dat ik niet ken. In het begin zie je nog prachtige huizen. Daarna wat minder mooie appartementblokken. Rond 16hr komen we aan de kade, waar de veerboot klaar ligt. Een kleine boot. Super. Ze trekken even grote ogen als ze onze karren zien, maar geen probleem om ze mee te nemen op de boot. Een man stapt op de boot en denkt dat zijn hond wel zal volgen, maar de hond durft er niet op. We moeten de man er op attent maken dat zijn hond nog op de kade staat, zodat hij hem optilt om in de boot te nemen. De overzet duurt maar een minuutje. Jammer. Het had gerust wat langer mogen duren. Aan de overkant helpen twee mannen ons om de karren van de boot te laden. We zeggen dat we naar de herberg willen. Aangezien de herberg aan een klooster ligt, mag je er zeker van zijn dat deze vanboven op de berg ligt. De mannen wijzen ons de beste weg (= de minste trappen) om naar de herberg te gaan. We moeten toch wel een 60tal trappen op. We dragen de karren omhoog. Om 16hr15 komen we toe aan de herberg. We hebben geluk. Er zijn nog 3 bedden vrij. Er zijn in totaal maar 14 bedden. We installeren ons. Elk in een bovenste bed van een stapelbed. We genieten van de warme douche. 

Het is 17hr45. Het is nog vroeg voor ons. We zijn ook niet zo moe, want we hebben minder gestapt vandaag. Dus gaan we nog eens terug naar het dorpscentrum van Pasai Donibane. Het is een prachtig centrum. Prachtige oude huizen, zicht op de haven, zicht op de zee. We gaan iets drinken in een café. Ik profiteer van de voorlaatste avond in Baskenland om het typische lokale aperitief, Pacharan, te drinken. Ik was vergeten dat het zo lekker was. Terwijl we in het café zitten, komen de twee mannen die ons aan de boot geholpen hadden, ook binnen. We trakteren hen op een drankje. Als ze horen dat we van België / Noord-Frankrijk zijn, vragen ze of het de streek is van de film “Bienvenu chez les chtis”. We zeggen dat het klopt en ze zijn zo in de wolken. Wat een fantastische film. Hoe leuk. Hoe fijn. We zeggen hen dat het klopt dat de mensen in het noorden van Frankrijk echt zo fijn en gezellig zijn als in de film. We tonen hen waar Tilques ligt, waar Bergues ligt. Ongelofelijk! Zit je in een Baskisch café te babbelen over “les chtis”. We vragen hen ook of we vanaf de herberg richting Hondarribia kunnen wandelen of dat we terug (via de trappen) naar het dorp moeten eerst. Ze denken wat na en vermoeden wel dat we van boven op de berg verder kunnen trekken. De cafébaas die gehoord heeft dat we van België zijn, komt ons zeggen dat Remco Evenepoel vorig jaar op de berg Jaizkibel gewonnen heeft, dus tuurlijk kunnen we met onze karren verder deze berg op. Wat een leuke ontmoeting. We wandelen nog wat door het dorp. We genieten van het zicht op alle regattaboten die aan het oefenen zijn in de baai. Ondertussen komt een grote cargo ook binnen gevaren, die luid zijn hoorn opzet. We trekken via de trappen terug omhoog naar de herberg. We eten nog een koekje en wat chocola. Rond 20hr komen nog 2 wandelaarsters toe die hoopten in de herberg te kunnen slapen, maar alle 14 bedden zijn bezet en er slaapt al een Duitser op een matras op de grond. Ze hebben geen andere keuze dan de boot en de bus te nemen naar San Sebastian en daar overnachting te zoeken. Tien minuten later komt er nog een jonge vrouw toe die pas om 16hr in Irun was vertrokken en hoopte om hier te kunnen slapen. Ze is radeloos. Ze wil op de grond slapen, ze wil buiten slapen. Ze wil / kan vooral niet meer verder, zo lijkt het. Alberto is zo behulpzaam, dat hij toch nog een matras zoekt, zijn bureau opzij schuift en plaats probeert te maken voor de dame. Dat is een “hospitalero”. Zo zijn best doen.

Vandaag was een rustige, fijne dag. Met fijne ontmoetingen. 

Morgen richting Hondarribia. Onze laatste dag in Spanje. 






Op weg naar de merendero 



La concha, San Sebastian 

Pasai Donibane 

De overzetboot 

Het hondje dat niet op de boot durfde




De herberg 

Prachtige olijfboom tegen de herberg  

Zicht op de zeemonding






Dorpscentrum van Pasai Donibane 

In de herberg 









donderdag 28 april 2022

28 april 2022 Deba herberg - Orio herberg

 Wat een nacht. Gisteren hadden we al heel de avond constant een geluid gehoord zoals het alarm van een auto dat afgaat. Tijdens de nacht bleef dit gewoon duren. Tot ik besefte dat dit het geluidssignaal was van het voetgangerslicht voor de herberg. De hele nacht ging dit met een vaste regelmaat af. ‘s Morgens bleek dat bijna iedereen er last van had gehad behalve het Duitse meisje. Zij had niets gehoord. ‘s Avonds waren ook precies alle restaurants uit de buurt hun glas in de glasbak komen gooien en waren ze de glasbak ook komen leegmaken. Voor de rest een hele fijne, mooie herberg.

We staan allemaal op rond 7hr, maken onze spullen klaar. Rond 7hr45 vertrekken we. We doen een stop in het centrum bij restaurant Atozte voor een ontbijt. Daarna trekken we naar de lift van Deba. We herinnerden ons nog van negen jaar geleden, dat we toen met een lift in het dorpscentrum waren terechtgekomen. Het was een ervaring voor de honden. Een scholier, die ook op weg is naar de lift, toont ons de weg. We stonden eerst aan een foute lift. Die naar privé woningen ging. We nemen de lift. We zijn tevreden. Er zijn al wat hoogtemeters gewonnen, denken we. Maar dan moet alles nog beginnen. Deba is een dorp dat aan zee ligt, maar ook tegen een heuvel ligt. We weten dat we zullen  moeten stijgen vandaag, maar wat komt, hadden we niet verwacht. De eerste kilometer is gewoon doodgaan. Als Geraardsbergen zijn muur heeft, dan heeft Deba de zijne ook. Er is een bocht rond het college waar we denken dat we gewoon niet vooruit zullen  geraken. Ik denk dat we wel 200 meter gestegen zijn op 1 kilometer. De volgende kilometers zijn nog steeds stevig, maar is overleven. Het blijft maar stijgen. Tot aan het dorp Itziar. Daar vinden we de route nationale N634 terug. De weg is goed te doen. Rustig. Veel groen. Bewolkt. We kunnen  goed doorstappen tot in Zumaia. Net voor Zumaia krijgen we gezelschap van een Bask wiens dochter in Toulouse woont. Hij profiteert er van om zijn Frans te oefenen met Pierrick. In Zumaia doen we een korte stop om iets kleins te eten. Dan trekken we verder langs de N634 langs de zee. Van Zumaia naar Getaria naar Zarautz. Het is fijn om de zee terug te zien. De kust is prachtig, met de rotsen in het water, de heuvels die in de zee uitlopen. De zee is ongelofelijk rustig vandaag. Zo heb ik ze nog nooit gezien. Dit zijn jeugdherinneringen. Twee maal zijn we met het hele gezin op vakantie geweest in Zarautz, 40 jaar geleden. Fijne vakanties. 

Rond 14hr komen we toe in Zarautz. Al 24 km gestapt. We stoppen aan Taberna Iruña om iets te eten. Heerlijk eten, aangename bediening. Fijn. Nog zes kilometer te gaan tot aan de herberg van Orio. Weer merken we dat stappen met een volle maag echt geen deugd doet. Rond 16hr20 komen we aan in het centrum van Orio. Mooie huizen, mooie straatjes. Maar dan moeten we terug nog 100 meter stijgen op 700 meter. De herberg ligt helemaal boven op de heuvel, dicht bij het kerkhof. Er zijn al wat pelgrims toegekomen. Het zijn stapelbedden. Het is proper. Lakens en hoofdkussen en dekens. 

Morgen richting San Sebastian.

Jeugdherinneringen vandaag.



Heerlijk ontbijt in restaurant Atozte


De scholieren aan de lift om naar het college te gaan, boven op de heuvel


De lift van Deba, met de pelgrims die naar beneden gaan

Op adem komen na de stevige helling 

Het minst stijgende stuk van de muur van Deba

Itziar




Zumaia 

De vuurtoren van Zumaia 


Getaria 

De “muis” van Getaria 

Getaria







Op weg naar Zarautz 

Zarautz 




Taberna Iruña, Zarautz 

Orio







Orio centrum, de laatste 700 meter


De herberg van Orio