hercule en juno op stap: 23 april 2022 Güemes herberg

De voorbije avond was een fijne en aparte ervaring, zoals Michel, de Zwitser, had aangekondigd.

Om 19hr30 ging een bel en werd iedereen verwacht in de ontmoetingsruimte, een rond gebouw, een beetje joertachtig, met banken rondom rond, muurschilderingen bovenaan, gedichten tegen de muur . Vader Ernesto ( 85 jaar, nog steeds actief priester in twee parochies) begon aan zijn verhaal en vroeg aan een Française om te vertalen naar het Engels. Het verhaal van de herberg. Het was oorspronkelijk het huis van zijn grootouders (grootvader Peuto en grootmoeder Vicenta), die 15 kinderen hadden, maar na de tweede Wereldoorlog naar Catalonië trokken. Het ging over zijn eigen verhaal als priester en hoe hij een academische scholing gekregen had aan de universiteit, maar ook de scholing in de universiteit van het leven door als priester te starten in een herdersdorp hoog in de bergen, waar de bewoners analfabeet waren maar toch gecultiveerd. En door 27 maanden de wereld rond te reizen en met vele volkeren en culturen en beroepen in contact te komen. Het ging over de start van de herberg toen er meer dan 20 jaar geleden een eerste pelgrim passeerde (ik denk dat die wel wat verloren gelopen moet geweest zijn, want de herberg is toch een beetje uit de weg van de Compostela route). Het ging over de “camino de la vida”, het feit dat ieders leven een weg is die we bewandelen, met hoogtes en laagtes, met goede momenten, met moeilijke momenten. Een mooi verhaal. Na een tijdje zag je hier en daar toch iemand knikkebollen. Na een lange dagetappe is het niet altijd gemakkelijk om stil te zitten en te luisteren naar een verhaal in een andere taal en niet in slaap te vallen.

Na het ontmoetingsmoment, mochten we allemaal samen gaan eten in het hoofdgebouw. Een aangename ruimte, wat onderverdeeld in kleinere ruimtes, met een haardvuur. Het was leuk om met een mengeling van mensen en talen samen te communiceren. Aan ons deel van de tafel zat Ruth, een meisje uit Utrecht, een dame uit Bretagne, een dame uit Italië en een koppel uit Italië. We kregen lekkere soep en risotto en yoghurt. De herberg van vader Ernesto werkt nog met het principe van de “donativo”. Je geeft wat je wil geven. Op het einde van de avond kregen we nog wat statistieken over het aantal pelgrims er al verbleven hadden in de herberg over de voorbije jaren.

Rond 22hr gingen we naar onze kamer. Het was er lekker warm. Fijn om samen alleen in een kamer te slapen.

Om 7hr staan we op, want tussen 7hr30 en 8hr30 wordt ontbijt geserveerd. Zoals voorspeld, miezert het al wat. We hebben een gezellig ontbijt met het Italiaanse koppel en Ruth en haar mama en een Duitse dame. En met zicht op de vallei.

Na het ontbijt en de donativo gedropt te hebben in de misblok, gaan we op stap richting Santoña, waar we terug een boot moeten nemen naar Laredo. 18 km te gaan. Langs kleine mooie rustige CA wegen komen we via Meruelo en Argoños tegen de middag aan in Santoña. Het voordeel van de regen is dat de eucalyptusbomen nog beter ruiken in of na de regen dan als het droog is. We drinken snel een cafe con leche om ons een beetje op te warmen, want de hele ochtend heeft het stevig geregend. En dan gaan we naar de kade voor de boot naar Laredo. De overzet duurt maar 5 minuten. In Laredo kom je toe op het strand. Ze schuiven een loopplank naar het strand en zo kan je van de boot. De bootsman is heel behulpzaam en helpt ons om de karren via de plank naar beneden te dragen. Dan moeten we een stukje door het mulle zand en dan komen we aan het einde van de landtong. Laredo is een vakantie stad die op een hele lange landtong (4 km) ligt. We spreken af om bij het uitlopen van de stad iets te zoeken om te eten voor we verder wandelen naar Islares. Voor we het erg in hebben , zijn we de stad uit en zien we geen restaurant meer. We trekken dan maar verder. Via Google Maps zie ik dat er een restaurant open is in Liendo op 5 km. Af en toe is het droog. Af en toe regent het. Rond 15hr komen we aan bij El Roble. Er is gelukkig nog een tafel vrij. Het doet deugd om even binnen te zitten, iets warms aan te trekken, wat te eten.

Ondertussen hebben we gemerkt dat de herberg in Islares, waar we negen jaar geleden geslapen hebben, dicht is op dit moment. Dus beslissen we om naar de camping in Islares te gaan. Nog 10 km. Als we net vertrekken, begint het feller te regenen. Het blijft ook stijgen en dalen. Beetje bij beetje worden we natter en natter. Hadden de honden er nu bij geweest, dan hadden ze dit helemaal niet leuk gevonden. Rond 18hr20 komen we, doorweekt, aan op de camping. We staan klaar om ons aan te melden en Pierrick ziet dat ze geen honden aanvaarden. Verrast hierdoor, zeg ik hem dat we dan niet op de camping blijven. Dat we dan opteren voor plan B, namelijk het hotel 500 meter verder. Na vijf minuten komen we er toe. Er is een kamer vrij. We kunnen de karren in de hal van het hotel laten staan (die toch niet gebruikt wordt op dit moment). Wat doet dit deugd. Alsof Hercule en Juno over ons waken en vinden dat we meer toe waren aan een hotelkamer dan een natte tent in regen en wind. Fijn om onze natte kleren uit te kunnen trekken. Een warme douche. Droge kleren.

De badkamer hangt vol met onze natte kleren. Op mijn kousen en Pierrick op zijn natte sandalen gaan we nog een biertje drinken en iets eten in de bar van het hotel.

En dan genieten van een warme kamer, een warm bed, terwijl buiten de wind giert en het blijft regenen.

Het was een vermoeiende dag, met een opgewekt begin, een fijne oversteek, lekker eten en een zacht, warm einde.