hercule en juno op stap: 14 april 2022 herberg Playa de Cueva, dicht bij Canero

Niet zo goed geslapen in de herberg.

De noodverlichting was aangebleven en gaf toch veel licht.

We sliepen met vijf in de herberg, Pierrick en ik en drie jongeren, fietsers die pas laat waren toegekomen.

Om de beurt was er wel iemand die snurkte.

‘s Avonds hadden we nog geprobeerd om onze kleren te wassen maar we hadden iets niet goed gedaan en na 14 minuten stopte de machine al. Nat waren onze kleren, proper was iets anders. Blijkbaar werkte de droogkast niet goed, had de uitbaatster gezegd en konden we de was beter buiten ophangen tijdens de nacht en ‘s ochtends nog in de droogkast steken. Dus waren we om 7hr opgestaan om de was in de droogkast te steken.

Ondertussen gingen we ontbijten in het hotel dat ook de herberg uitbaat.

Na het ontbijt waren sommige kledingstukken droog, sommige nog vochtig. Lekker ruiken deden ze niet. Gewoon alles in de karren gedropt en op stap.

Terwijl we onze karren aan het laden waren, hadden we nog een babbel met één van de jongeren die al wakker was. Ze kwamen uit Mallorca. Ze waren op weg naar Santiago en hadden nog twee etappes te gaan. Maar het koppel waar hij mee op stap was, geraakte nooit vroeg uit bed. Soms sliepen ze tot de middag. En daardoor kwamen ze altijd laat aan op hun bestemming. Terwijl hij altijd vroeg wakker was en liever vroeg vertrok. De perikelen van met vrienden samen reizen.

Gelukkig kennen Pierrick en ik onze kleine gewoontes al. Hij weet dat ik graag nog 5 minuutjes sluimer voor op te staan.

We vertrekken rond 9hr aan de herberg.

Pierrick heeft een open blaar op zijn kleine teen. Ik had een extra compres op de wonde gelegd, maar blijkbaar heeft hij er toch last van. Na een kwartiertje stoppen we om een nieuw verband op zijn teen te doen.

Daarna gaan we verder op stap.

We volgen eerst een stuk het officiële pad, dan een stuk route nationale N632a. Daarna een stukje door Cadavedo. Lijkt wel een vakantie bestemming. We houden een stop aan de camping om iets te drinken. Het is duidelijk een camping van hondeneigenaars. Bijna iedereen heeft er een hond.

Als we vertrekken worden we aangesproken door een landgenoot, uit Ronse. Ze is enthousiast over onze karren. Zelf laat ze haar bagage met CORREOS van hotel naar hotel sturen. Goed idee. Als ze hoort dat Pierrick Fransman is en toch Nederlands kan, kan ze niet laten om hem te plagen dat dit toch zeer uitzonderlijk is. Een fijne, enthousiaste dame. We geven nog onze favoriete slaapadressen door in de volgende haltes en dan trekken we voort.

Ik ging er van uit dat we een parcours op asfaltwegen aan het volgen waren, maar kwam daar toch de zoveelste steile helling naar beneden, gevolgd door een steile helling naar boven op een boswegel. Lastig. Zwoegen, zweten, trekken, sleuren.

Boven komen we terug uit op onze favoriet N632a, ons Juno en Hercule parcours. We beslissen dat we vandaag enkel nog gaan roadtrippen. We volgen de route nationale. Die stijgt en daalt ook de hele tijd, maar veel progressiever dan de boswegels.

Rond 13hr30 houden we een pauze in Ballota, in Casa Fernando, om iets te eten. Een plek die geliefd is bij de lokale bevolking. Het is er druk. De bediening is vlot. Het personeel is vriendelijk. Het eten is eenvoudig.

Daarna gaan we weer op stap.

We hebben te veel gegeten. Het is lastig. Eigenlijk mogen we ‘s middags geen menu del día eten.

We volgen de N632a verder. Door Santa Marina, waar we 9 jaar geleden met de honden in de tuin van mensen de tent hebben mogen zetten omdat het plots begon te regenen. Langs Novellana, Castañera, Albuerne,….

We hebben zicht op zee, wandelen tussen de eucalyptus en andere bomen.

Het laatste stukje richting Soto de Luiña volgen we nog even een dalende boswegel.

Om17hr40 komen we aan bij de herberg. Het is een gebouw met karakter. De vroegere school.

Er zijn al een paar andere pelgrims. Allemaal Spanjaarden.

De slaapzaal is een grote ruimte met 12 stapelbedden.

We genieten van een douche.

We kunnen onze kleren wassen en drogen.

We laten de tent drogen.

We verzorgen onze voeten.

We eten de restjes van onze baguette en hesp op.

De verantwoordelijke van de herberg probeert ondertussen het gras af te rijden. Het staat nogal hoog. Zijn grasmachine spuit gras. Hij hangt zelf vol gras.

Eens de zon onder gaat, wordt het fris buiten.

We trekken naar binnen. We zijn de enige in de slaapzaal. Het is rustig.

Als de groep Spanjaarden toekomt, is het direct een drukte. De ene moet zijn cholesterolpillen nog nemen, de andere babbelt met zijn telefoon, ondertussen babbelen ze met elkaar. Eentje snurkt al direct. Morgen willen ze om 7 uur opstaan.

Er zijn sowieso geen gordijnen of rolluiken aan de vensters. Iedereen zal op tijd wakker zijn.

Het herbergleven is duidelijk een nieuwe ervaring voor ons. Slaapzalen, wasmachines, huisreglementen,….we gaan ervaringsdeskundigen worden.

Ik denk dat we rond de 30 km gestapt hebben.