Hercule* en Juno* en Vili op stap: 27 april 2022 Markina - Xemein herberg

Wat een ervaring gisteren, de herberg van het karmelietenklooster van Markina - Xemein.

Bij aankomst waren we ontvangen door Mariano, een guitige zeventiger, die constant grapjes maakte. Hij zei dat hij een gepensioneerd advocaat was uit Avila en dit werk gedurende een paar maanden deed als vrijwilliger. Hij deed de inschrijvingen, ontving de giften (je mag zelf kiezen wat je geeft), verdeelde de bedden, legde de regels uit, zoals ontbijt tussen 6hr30 en 7hr30, iedereen buiten om 8hr. Hij leek wat de “surveillant” van het internaat. Er stond ook op de deur dat de herberg dicht ging om 22hr. De jonge, enthousiaste Tsjech en Nederlander die om 20hr uitgeregend waren toegekomen, waren om 21hr nog vertrokken om iets in de stad te gaan eten. Ze waren net terug aan de herberg om 21hr58. Mariano had de deur al op slot gedaan. Zoals brave jongetjes hoorde je ze smeken “abre la puerta por favor” (doe de deur open aub). Mariano, plagerig: “mañana” (morgen). Hij heeft ze toch nog binnen gelaten. Braaf gingen ze direct naar bed. Overal gingen de lichten uit.

Vanaf 6hr30 konden we ontbijten. Mariano had alles klaar gezet in de leefruimte. Met kleine ogen, op slippers, in short, slenterde hij rond om alles bij te vullen. Om 7hr ging hij iedereen, die nog sliep, wakker maken. Overal de lichten aan. Je moest zelf je bord en tas afwassen na het ontbijt. Om 8hr moest iedereen buiten. Een Française wou een rustdag inlassen omdat ze wat sukkelde met een pees. Ze moest toch buiten en mocht om 15hr terug komen. Het had wat van een internaat. Best gezellig. Ik moest wat denken aan de film “les choristes”.

We ontbijten dus om 6hr50: koffie en toast met confituur. De toasters zijn super in Spanje. Je legt je boterham op een rooster en zoals een roltapijt rolt de boterham de toaster in en komt er langs de achterkant terug uit. We pakken alles in en gaan om 8hr op stap. We blijven de gewone wegen doen. Pierrick wandelt nog steeds op zijn sandalen. Het officiële wandelpad tussen Deba en Markina-Xemein blijkt heel steil op en neer te gaan + veel modder. Met regen en met sandalen is dit gewoon niet te doen. Dus kijken we via Google Maps hoe we in Deba geraken. Er is een route van 27 km via Ondarroa en Mutriku of een route van 22 km via Elgoibar. We kiezen de route van 22 km. Het regent. We geraken goed de stad uit en beginnen we aan de eerste helling van de dag. De eerste en uiteindelijk de enige, maar een hele lange. Ik denk dat we wel 5 km aan een stuk heel langzaam stijgen. Bergop wandelen heeft wel iets. Ik word er zen van. Je vindt het goede ritme. De kar schommelt mee op het ritme. Als we op de top zijn, zouden we een pad linksaf moeten nemen, maar ik betrouw het niet. Ik vrees dat het misschien toch een landweg zal worden, wat veel lastiger is voor een met sandalen wandelende pelgrim. Dus blijven we op de zelfde weg door wandelen en beginnen we aan de afdaling. Sommige stukken zijn prima, andere zijn steiler en lastig voor de knieën. Ik hoop dat ik Pierrick geen twee nieuwe knieën aandoe na dit avontuur. Uiteindelijk doen we 5 km extra door de aanpassing van ons parcours. Rond 11hr15 komen we aan in Elgoibar. We passeren aan een fietswinkel en kopen er een flikkerend fietslicht dat we al bij veel fietsers hadden gezien. We doen een stop in een bistro voor de klassieke cafe con leche en een paar pinxos. Rond 12hr15 vertrekken we terug. Het volgende stuk is langs de route nationale N634. Meestal is die heel rustig omdat de autostrade vlakbij loopt. Niet dus in Baskenland. Heel veel verkeer om de stad uit te geraken. Daarna wordt het een beetje rustiger. Gelukkig heeft Pierrick zijn nieuwe lichtje en zijn “gilet jaune”. Hij zwaait naar alle aankomende auto’s met zijn geel fluovestje. De N-634 loopt bijna de hele tijd langs de rivier Deba. We stappen goed door en komen rond 15hr aan in Deba. We zijn terug aan de zee. We hebben 28 km gestapt. Tijd om iets te eten. We gaan naar het plein voor het stadhuis waar we negen jaar geleden lekker gegeten hadden. Er is nu maar 1 restaurant open. We vragen om binnen te kunnen zitten, maar alles is volzet. We kunnen wel op het terras eten. We hebben honger en installeren ons. De bediening duurt lang. De Basken krijgen precies voorrang. We denken na over het vervolg van het parcours. Er is weinig slaapgelegenheid tussen Deba en Zumaya. Dus beslissen we om in de herberg van Deba te overnachten. We eten en trekken om 16hr naar de herberg. De herberg is in het treinstation. Beneden is de wachtzaal van het station. Er boven is de herberg. We hebben geluk. Er is nog plaats. Ze aanvaarden maar een bedbezetting van 50% op dit moment. De naweeën van COVID. Da’s fijn voor de pelgrims op dit moment . Ze hebben een kleine garage waar we de karren mogen zetten. Het klassieke ritueel: ons installeren, douchen, kleren wassen, de volgende etappes bekijken. Op de kamer is nog een Nederlandse dame die met haar 15jarige zoon de Camino aan het stappen is. Ze heeft de camino frances al met haar 10jarige zoon gestapt. Nog een Duits meisje die in Nederland gestudeerd heeft. Nog een jongeman die goed Engels en Spaans spreekt.

Tijd om voeten te verzorgen nu.

Morgen richting Zumaia, Getaria, Zarautz, Orio.

Het was een dag met regen, een streepje zon, veel wolken. Stevig doorgestapt.