26 april 2022 Muxika herberg - Markina-Xemein herberg

 Het eten gisterenavond was heerlijk. We waren met zestien. Een gezellige drukte. Wat taalkundig overwicht van de Fransen. Pierrick had het er wat moeilijk mee. Hij vindt dat ze nogal een ruimte vullen met hun aanwezigheid. Aan onze tafel zat ook Kim, een jonge Zuid-Koreaan. Wat moet hij wel niet gedacht hebben van dat drukke gezelschap. Pierrick vertelde dat een Aziaat nooit zelf eten zal nemen. Dus vroegen we hem telkens of hij nog wat wou. Zeker en vast. Iedereen had honger. Gelukkig was er veel . Soep, een heerlijke gemende sla, vlees, meloen. Kim vertelde dat hij 18 jaar oud was. Blijkbaar moeten in Zuid-Korea alle mannen naar het leger. Hij had gevraagd of hij eerst nog de Compostela route kon doen voor hij naar het leger moest. De eigenaar van de herberg, Daxa, diende alles op. Hij was in de wolken over mijn Baskische roots.

Daarna gingen we allemaal naar bed. In onze kamer was er 1 dame die bijna de hele nacht vreselijk aan het snurken was.

Vanaf 7hr kunnen we ontbijten. Aangezien de meesten wakker zijn door het gesnurk van de Française, staan we op en beginnen we onze zakken klaar te maken. De eigenaar komt ons zeggen dat het ontbijt klaar is. Ook nu is het copieus: koffie, thee, fruitsap, brood, cake, yoghurt, muesli.

Mendi, de jonge pintcher, profiteert er van om telkens binnen te glippen als de eigenaar extra koffie of eten brengt. De badkamer is haar lievelingsplek.

Om 8hr vertrekken we. Eerst richting Gernika. Rond 10hr komen we toe in de stad. Het park met de eik is nog dicht. We wandelen langs de mozaïek met het schilderij van Picasso. Het is een historische dag vandaag, 85 jaar geleden werd de stad gebombardeerd tijdens de Spaanse burgeroorlog. Hier en daar hangen Baskische vlaggen aan de huizen met een zwart lint.

We trekken verder richting Markina-Xemein. Via de Bi-3224 en Bi-2224, via Mendieta, Marmiz, Abartxu, Munitibar. Mooie rustige wegen. Sommige heel kalm. Prachtige natuur, prachtig zicht op de groene heuvels. Veel fietsers. Allemaal groeten ze ons. Velen steken een duim op. Fijn. Op een gegeven moment stopt een fietser bij ons. Hij vraagt wat onze plannen zijn. Hij blijft gewoon een babbel doen met ons in het midden van de weg. Trekt zich niets aan van aankomende auto’s. Hij was van Gernika, maar was de stad ontvlucht omdat het er druk was vandaag door de historische feiten. Hij sprak ongelofelijk goed Frans en Engels. 

Rond 15hr komen we , na het vele stijgen en dalen, aan in Bolibar, waar gelukkig een restaurant open is. We zijn uitgehongerd na 28 km in een warme zon gestapt te hebben. Ik bel tijdens het eten naar een herberg in Markina-Xemein om een bed te reserveren maar de herberg is vol. Dus beslissen we om naar het centrum te wandelen en te kijken of er plaats is in de herberg aan het klooster van de stad. Er is een herberg ook bij het klooster van Zenarruza, maar dat was 2 km uit de weg en nog eens 200 meter stijgen. Dat zagen we niet zitten. 

Rond 17hr komen we aan in het klooster van de stad. Er is gelukkig nog plaats. Het is eenvoudig. Geen lakens, wel dekens. In sommige herbergen krijg je papieren lakens, in sommige herbergen echte lakens. We krijgen een kamer met gewone bedden. Geen stapelbedden. Da’s fijn. We zijn de eersten in de kamer. Later komen er nog 4 personen bij. 

De douche is lekker warm. Doet deugd na een lange dag stappen en zweten.

Ik ga snel nog wat eten kopen in de supermarkt. Wat noodrantsoen voor als we geen eten vinden onderweg: chocola en koekjes en zuurtjes. De zuurtjes van Inge zijn op. Als ik terugkom, barst een onweer los. Wat een geluk dat we niet in de tent slapen vandaag. 

Ik heb nog een babbel met een van de twee laatste gasten die toegekomen zijn. Hij heeft blijnen en vraagt wat de beste behandeling hiervoor is. Doorprikken of niet. We zijn al vijf minuten in het Engels aan het babbelen, als blijkt dat hij een Nederlander is. We hebben het over blijnen, over hun traject (hij wandelt met een Tsjech die hij ontmoet heeft, maar die de tocht combineert met surfen en skaten), over diabetes, over zijn rugzak die zo zwaar is omdat hij de nodige voorzieningen moet meesleuren. Fijn om hem en zijn vriend bezig te zien. Wat een blij enthousiasme. Ik geef hem een flesje isobetadine en wat compressen voor de blijnen. Hij zegt aan zijn wandelmaat dat hij zich eerst moet spuiten en dan gaan ze op zoek naar eten. Ik zeg hem nog dat we sowieso chocola en koekjes en eten in blik hebben, moesten ze niets meer vinden. 

Het was een stevige, mooie, warme dag, door een prachtig groen landschap.

Morgen richting Deba, Zumaia. We schuiven op naar de Franse grens.

Ik probeer foto’s later op te laden. Enkel 3G in het klooster 

Gernika, herdenking van het bombardement 85 jaar geleden 

Eigenaar Daxa van Caserio Pozueta 

Het zicht vanuit Caserio Pozueta 

De mozaïek van het schilderij van Picasso, net naast het justitiepaleis van Gernika 

De eik van Gernika 

Het klooster van Zenarruza waar je ook kon overnachten, maar helemaal boven op een berg lag. We hadden geen courage om de berg nog op te klimmen op het einde van de dag 

Het klooster - de herberg van Markina - Xemein

Schoenen uit

Het skateboard van de wandelende, surfende, skatende Tsjechische “pelgrim” ~ levensgenieter