10 juni 2025 Tilques

 Terug thuis.

De aardappelen staan in bloei, het vlas staat in bloei.

Wat bijslapen.

Er is er eentje jarig vandaag.

9 juni 2025 Thones - Tilques

 Om 7:20 staan we op. We gaan even met Vili wandelen en ontbijten daarna samen met Anne en Christian.

Om 9:00 vertrekken we richting Tilques.

Om 18:30 zijn we thuis.

Het was een prachtig avontuur. 

Fysiek heel zwaar. We zijn niet gewend om met een rugzak te wandelen. We wandelen anders altijd met onze wandelkarren. Maar omwille van de bergetappes was er geen andere optie. We zijn heel blij dat het ons gelukt is om deze hoogste etappes van de via Francigena te wandelen. 

Qua natuur waren we erg onder de indruk van de prachtige alpenweides, de vele bloemen, de felle kleuren, de vele bruisende bergstromen.

Qua menselijke contacten waren we blij verrast met de vriendelijkheid van de Zwitsers en de Italianen. In Zwitserland zei iedereen spontaan goeiedag. De meeste Zwitsers zijn wat meer gereserveerd, de meeste Italianen zijn levendig.

Zwitserland is duur, Italië is goedkoper.

En het is boeiend om mensen, van alle leeftijden, te ontmoeten met hetzelfde doel, een lange afstandspad lopen, maar ieder met zijn eigen insteek. Wim, Reda, Karen, Armin.

In oktober 2024 hebben we Canterbury - Tilques gewandeld.

Nu hebben we de hoogste bergetappes gedaan.

Volgend jaar in maart 2026 volgt het grote stuk, dan starten we in Tilques, met als doel om tot in Rome te geraken.

 

8 juni 2025 Gignod - Aosta: 7 km

 We zijn wakker om 5:00 en staan op om 5:30. Het heeft nog geregend tijdens de nacht. De tent is nat. Altijd wat meer gewicht dan om te dragen. Om 6:30 zijn we ingepakt. We geven Vili nog wat brokjes met worst. We vertrekken op de camping. Tegenover de camping ligt de bar La Gabella, waar we gisteren gegeten hebben. Tot onze verrassing is de bar al open en zit er best wat volk. We profiteren ervan om rustig te starten met koffie en croissants en chocoladekoeken. De perfecte start van een dag.

Om 7:00 vertrekken we richting Aosta. Volgens de pijlen zouden we op 1,5 uur wandelafstand zijn. Het zijn vooral asfaltwegen nu. Het blijft goed dalen. Vili moet meer aan de leiband, aangezien we de stad naderen.

Om 8:40 komen we toe aan de kathedraal van Aosta. Het doel is bereikt. Ik ga in de kathedraal nog een kaarsje branden. En daarna zoeken we een café vlakbij voor nog een laatste koffie. Ook hier trekt Vili weer veel aandacht. Italianen hebben duidelijk een grote liefde voor dobermann honden.

Om 9:30 gaan we terug naar de kathedraal en sturen we een bericht naar Romina, de dame van de taxi service  ALP TRANSFER, dat we aangekomen zijn. Om 10:00 stipt komt ze aangereden, met een grote Renault Traffic. Vili krijgt de hele koffer, de rugzakken gaan op de tweede achterbank, wij op de eerste achterbank. Een fijne dame. Een vlotte terugrit naar Aigle. Als je met de auto het parcours terug doet, besef je nog eens wat we gestegen en gedaald zijn. Om 11:45 komen we toe aan de camping. We laden al onze spullen in de auto en vertrekken richting Annecy. We hebben afgesproken om nog even op bezoek te gaan bij een nicht van Pierrick, die in Thones woont. 

Om 16:30 komen we toe bij Anne en Christian. We hebben een fijne avond samen. Morgenochtend rijden we terug naar huis.

7 juni 2025 Col du grand St Bernard - Gignod: 14 + 7 km

 We zijn wakker om 5:00. Deze keer zonder het geluid van de vogels. We staan op om 5:30. We zitten in de wolken. Er is mist, het regent, af en toe hoor je de donder. We vertrekken rond 6:15.

 De hut ligt op 20 meter van het officiële pad. In Italië is de markering niet meer VF70, zoals in Zwitserland. Hier is het TDC of 103. Vandaag is het veel dalen. Voor zij die de Via Francigena in de omgekeerde richting doen, moet het ook fel afzien zijn. Het parcours is goed aangeduid. Waar stijgen pure cardio training is, is afdalen afzien voor de knieën en de heupen. Saint Rémy, het eerste dorp aan Italiaanse kant, is een prachtig, klein gehucht met indrukwekkende mooie stenen huizen. Het enige hotel is nog dicht. Dus nog geen koffiepauze . We trekken verder, tot in St Leonard. Hier is de lokale bar wel open. Het regent nog. We installeren ons onder een klein balkon. Ik ga koffie en iets om te eten halen. Een boule de Berlin, een eeuwigheid geleden dat ik dit heb gegeten, plus enkele koude kleine pizza’s. Het smaakt. De latte machiatto warmt op. De man achter de bar is heel vriendelijk en brengt elke keer de bestelling naar beneden waar we buiten zitten. Als ik ga betalen, merk ik direct het verschil met Zwitserland. Zwitserland is duur, Italië is goedkoper. We trekken verder richting Etroubles , waar we nog een stop doen voor cola en koffie, en daarna naar Echevennoz. Het weer blijft heel onvoorspelbaar : buien en zon wisselen elkaar af. Onze schoenen , kousen, voeten zijn kletsnat. Pierrick zijn schoenen klotsen door het water. Echevennoz is het einde van een dagetappe, maar wij beslissen om nog wat verder te gaan. Het is 12:00. We trekken verder richting Gignod, omdat daar een camping zou zijn. Na een nacht in de natuur kijken we uit naar een douche. Op een bepaald moment staat er een nadar op het parcours met het bericht dat de weg niet doorgankelijk is. We wagen het er toch op. Al snel zien we de reden van de nadar : er liggen omgevallen bomen op het parcours. We halen de rugzak van de schouders, schuiven de zakken onder de bomen en kruipen er achter. Ik laat de leiband van Vili op de grond liggen om mijn rugzak te kunnen doorschuiven. Zo kruipen we op en onder een aantal bomen. Na een 200 tal meter kruip en klauterwerk, merk ik dat ik de leiband van Vili vergeten ben aan de eerste hindernis. Dus ga ik terug, zonder rugzak, om de leiband te halen. Uiteindelijk is het parcours wel zeker over een kilometer geaccidenteerd. Maar het lukt. Vili vindt het fantastisch. Hij wandelt tussen de takken , springt vlot over de stronken. We zijn blij dat we dit pad toch gevolgd zijn, in plaats van langs de drukkere baan te wandelen. Het is een prachtig pad, door het bos, in de schaduw. Rond 14:00 komen we aan op de bergflank rond Gignod. We moeten nog een forse afdaling doen naar het dorp. De benen verzuren, zo steil is het. Rond 14:20 zijn we er. We hopen dat de camping open is. Maar eerst hebben we zin in eten. Het restaurant blijk volzet te zijn, maar er is ook een bar, La Gabella, waar je iets kleins kan eten. Omdat het weer onheilspellend blijft, vragen we of we binnen mogen met Vili. Het is geen probleem. Je kan er enkel sandwiches of croque monsieur krijgen. De croques smaken. We bekomen van de forse afdaling. We zijn bijna 1500 meter gedaald. Daarna gaan we naar de camping. De camping is nog gesloten, maar we mogen toch de tent zetten. Het weer blijft nat. We installeren de tent, de matjes, de slaapzakken. Vili blijft nog wat buiten liggen, beschermd tegen de regen onder de bomen. Onze schoenen en kousen zijn doorweekt. Op een droog moment gaan we ons snel wassen aan een kraantje vlakbij. Het doet deugd.  Daarna bekijk ik nog even de opties om terug in Aigle te geraken morgen. Met de trein zou het 10 uur duren, de bussen rijden precies niet op zondag. Dan blijft enkel de taxi over. Met de ervaring van onze shortski in maart, weet ik dat de Italiaanse taxi’s je overal naar toe brengen en dus contacteer ik Daniel van ALP TRANSFER via whatsapp en sms met de vraag of hij 2 volwassenen + 2 rugzakken + 1 hond van Aosta naar Aigle kan / wil brengen op zondag. Snel krijg ik een positief antwoord. We spreken af dat we waarschijnlijk rond 10:00 zullen aankomen aan de kathedraal in Aosta.

Rond 18:00 gaan we nog eens naar de bar, La Gabella, om iets te eten. Ze zijn aangenaam verrast om ons terug te zien. Daarna gaan we  naar de tent. Vili heeft zich perfect geïnstalleerd aan de kop van de tent. Pierrick ligt dubbel geplooid in het onderste deel van de tent, ik aan de zijkant. De laatste nacht van dit korte avontuur.