zondag 23 maart 2014: Cabo Fisterra, het einde van Europa

We genieten van een heerlijk, zittend, ontbijt in Casa da Penela, en van het levendige gezelschap van Luisa.
Daarna rijden we met beide auto's richting Compostela om de huurauto terug te brengen.
Vele pelgrims beslissen om aan hun avontuur nog een stukje te breien , namelijk van Compostela naar Cabo Fisterra, het einde van de wereld, nog zo'n 90 km.
We hebben het overwogen.
Maar alletwee hadden we het gevoel dat Compostela het doel was en dat het doel bereikt was.
Dus hebben we beslist om dit laatste stukje gewoon met de auto te doen.
Het is er prachtig.
Het is een prachtige kustlijn.
We genieten van de plek vanop het terras van het restaurant aan de vuurtoren.

Het was een mooi avontuur.

casa da penela

de vuurtoren van Cabo Fisterra

heerlijke pulpo a la gallega

zaterdag 22 maart 2014: Brea - Santiago de Compostela: 22 km

Er was 's nachts veel verkeer op de baan.
We staan op om 7 hr en starten om 8 hr.
We hadden gedacht om vandaag tot aan de camping op Monte do Gozo te gaan en zondag dan naar Compostela.
Maar aangezien we gisteren meer hebben gestapt dan voorzien, zouden de plannen misschien wel eens kunnen veranderen.
We voelen het eind naderen, het kriebelt.
Elke keer hopen we snel een bar te vinden voor een lekkere koffie, maar we hebben geen geluk voor het moment.
Alle bars die we passeren zijn dicht.
Het gaat nog steeds veel op en neer.
Het gaat nog steeds door de prachtige, zalig ruikende eucalyptusbossen.
Rond 11hr barst er een hevig onweer los.
We hebben nog net tijd om iedereen zijn regenkledij aan te trekken.
Om 12hr20 stoppen we aan een camping voor de lang verwachte koffie en bocadillo.
Bij het vertrek passeert net een groep Spaanse mannen. Zou dit een team building activiteit zijn van hun bedrijf?
We bereiken de Monte do Gozo.
Het is duidelijk.
We willen verder.
We willen er nu geraken.
Dus stappen we voort.
We moeten eerst nog wat trappen naar beneden. Niet zo gemakkelijk met onze karren.
Bij het binnenlopen van Santiago, slagen we er in om weer eens verloren te lopen, zoals in elke grote stad.
Een sympathieke jonge dame begeleidt ons wat in de goede richting.
Even later komen we terug op de officiële route uit.
Wie loopt er net voor ons?
De team building mannen die we aan de camping waren voorbij gestoken.
Ze vinden het duidelijk grappig dat we hen vanuit een andere richting tegemoet komen.
Wijselijk besluiten we om hun groep te volgen.
We zijn er bijna.
We lopen door het historisch centrum.
Langs de zijkant van de kathedraal komen we aan op de Plaza de Obradoiro, het plein voor de kathedraal.
We zijn er.
Het eindpunt van ons avontuur.
We zijn blij om aan te komen.
Maar er valt weinig te beleven op het plein.
Een stuk van de kathedraal staat in de stelling.
We missen een terrasje om onze aankomst te kunnen vieren.
Maar de honden hebben succes op het plein.
Het begint terug te regenen.
Pierrick schuilt met de honden onder de galerij van het gemeentehuis tegenover de kathedraal.
Ik ga ondertussen op zoek naar een ingang van de kathedraal.
Zoals ik graag doe, doe ik kaarsjes branden voor al wie het nodig zou kunnen hebben en voor al wie het gevraagd heeft. Ik doe ze branden bij Maria. Voor Aita doe ik eentje branden bij zijn naamgenoot, Jezus in de tuin, in de meest aangename plek van de kathedraal, een kleine kapel voor Maria, waar het nog wat ruikt naar warme wierook.
Daarna ga ik naar het pelgrimsbureau om ons diploma (credential) te halen. De hele rit lang hebben we het eigenlijk onze "carte de fidelité" genoemd.
Ze vragen waar Pierrick is.
Ik zeg dat hij buiten met de honden wacht en dan is het precies wel in orde dat ze hem niet in levende lijve zien.
Als ik terugkom op het plein, schijnt de zon weer.
We gaan nog naar een souvenirwinkel om een tegel te kopen, met de schelp op, voor onze postbus thuis.
Daarna verlaten we het historische centrum, vol restaurants en souvenirwinkels, om ergens een auto te kunnen vinden om terug te keren.
We komen toe op een plein waar taxi's staan.
We installeren ons op het terras van een restaurant en eten snel iets.
Daarna vraag ik aan een taxichauffeur om me naar een autoverhuurbedrijf te brengen.
De weg richting luchthaven, waar de verhuurcentra zijn, is zo ingewikkeld dat ik hem vraag om op me te wachten om me daarna terug te begeleiden naar de plek waar Pierrick op me wacht.
Dankzij de taxi chauffeur kan ik voor het restaurant stoppen en kunnen we onze karren demonteren en alles inladen. We leggen de slaapzakken op de achterbank en de honden springen in de auto. Juno is in de wolken om op de achterbank te zitten. Hercule vindt het niet fijn.
Ik bel naar Luisa van Casa da Penela om te vragen of we terug bij hen mogen komen slapen.
Geen probleem.
Rond 20hr komen we toe.
Luisa geeft ons een adres van een lokale taverne in Mondoñedo waar we lekker kunnen eten.
Na een week overleven op bocadillo's en ravioli of cassoulet uit blik doet het deugd om de heerlijke lokale kost te kunnen proeven. Het eten is verrukkelijk.
Om 23 hr liggen we onder de dekens.

aangekomen

gewoon genieten

casa da penela, Mondoñedo

vrijdag 21 maart 2014: Boimorto - Brea: 30 km

Zoals voorspeld begint het 's nachts te regenen.
's Morgens kunnen wee schuilen voor de regen onder het portiek van de herberg.
We maken kennis met het meisje, een Zwitserse, die de nacht in de herberg heeft doorgebracht.
Ze doet de weg in omgekeerde richting.
We starten rond 8hr50.
Het regent.
Een dunne, zachte, natte regen.
Eerst moeten we een lang stuk doen over de baan, naar Sendelle.
Daarna gaat het verder naar Arzua.
Weer zitten er een paar stevige steile stukken tussen.
Rond 11hr45 komen we aan in Arzua, het punt waar de Camino del Norte aansluit op de drukkere Camino Francés.
We vinden een bar met terras, waar we iets kunnen eten en drinken. Het is fris buiten maar de hamburger en tortilla en cola en koffie smaken.
Ondertussen zien we verschillende pelgrims passeren. Sommigen stappen vlot, anderen manken.
Het is duidelijk.
De rust, het eenzame stappen, lijkt voorbij vanaf dit punt.
We herstarten om 13hr.
Het is een mooi parcours, veel boswegen.
Rond 14hr komt de zon tevoorschijn.
De honden stappen goed.
Het doet hen deugd dat ze kunnen los lopen. Ze hebben nog niets last aan hun poten deze keer.
We hebben een goed ritme.
We steken verschillende stappers voorbij.
De leukste groep zijn 6 oudere Spaanse dames (de lokale OKRA?) met stevige tred.
De dames zijn helemaal in de wolken over onze karren en de honden.
Rond 16hr zijn we het beu.
We gaan op zoek naar een stukje gras, maar vinden niet direct een goed plekje.
Uiteindelijk stoppen we rond 16hr30 op een "area de descanso" langs de rijksweg.
Er staat veel wind.
Hercule wil spelen.
Aan de overkant van de weg zit een prachtige Siamese kat in de wei.
Gelukkig hebben de honden de poes niet opgemerkt.
Om 18hr30 iedereen in de tent.

regen in Boimorto

regen op weg naar Arzua

de area de descanso langs de rijksweg

uitrusten in de tent

donderdag 20 maart 2014: Corteporcos - Boimorto: 22 km

Wat een nacht: een ongelooflijk heldere maan, een paard dat kwam drinken aan de rivier.
We sstaan op rond 7hr35 en vertrekken rond 8hr50.
We moeten eerst een stukje stijgen via een klein paadje.
Daarna moeten we een stuk over de weg volgen tot in Meson.
Hier houden we halt voor onze dagelijks koffie en boterham in een oud afgeleefd café.
De honden genieten van de zon op het voetpad voor de bar.
We trekken verder langs een mooi parcours tot in Sobrado dos Monxes.
Hier staat een prachtig klooster, waar ook een pelgrimsherberg is (het einde van de etappe van 40 km).
We genieten van een cola (3 cola's) en wat tapas in een bar op het plein voor het klooster.
We trekken verder.
Het parcours blijft op en neer gaan.
We stoppen rond 16hr.
We zetten de tent op een grasplein naast de mooie, nieuwe herberg van  Boimorto.
Het wordt bewolkt.
Een boer is een klein veld aan het bewerken naast de herberg.
Hij zegt dat het morgen zal regenen.
Er komt en meisje toe aan de herberg, vanuit de omgekeerde richting.
Later komt ook de verantwoordelijke toe en krijgen we een stempel in ons boekje.
We eten samen een blik ravioli.
Iedereen in de tent om 19hr.

genieten van een duik in het meer bij sobrado dos monxes

de tent aan de herberg van Boimorto

Hercule vindt de ravioli ook lekker

woensdag 19 maart 2014: Toar - Corteporcos: 25 km

We hebben goed geslapen in Toar.
Rond 6hr30 horen we de Spanjaarden passeren.
Als ze zo vroeg al op stap zijn, zullen ze van plan zijn om de etappe van 40 km in één stuk te doen.
We ontbijten met thee en peperkoek en starten rond 8hr45.
Onderweg vinden we een leuke bar, annex gîte, die jammer genoeg nog niet open is.
Dus stappen we wat verder op zoek naar een bar voor koffie met bocadillo.
In Xeixion vinden we een bar, waar we een lekkere koffie en wat brood en serrano hesp krijgen.
We trekken verder.
Er zijn stukken over de weg, en stukken over stenige paadjes. Moeilijk.
Het is warm.
Weinig water onderweg voor de honden.
Rond 12hr45 pauzeren we om de honden eten te geven.
We herstarten terug rond 14hr.
Het is vermoeiend, het parcours gaat op en neer.
In Roxica, een gehucht van een paar huizen, heeft een boerderij een bar geïnstalleerd, waar we iets kunnen eten en drinken.
We stappen nog wat verder.
Het gaat van het ene klein gehuchtje naar het andere.
We passeren een boerderij waar 9 honden los en blaffend ons begroeten.
Een beetje verder stoppen we.
Het is 16hr50.
We zetten de tent naast een zompige wei.
Een beetje verder stroomt een riviertje.
Zalig om ons te kunnen wassen in het riviertje
Het water is koud, maar de zon geeft nog veel warmte, zodat we snel droog zijn.
Een beetje later komt een jongen te paard (zonder zadel) voorbij, gevolgd door de koeien die naar de stal moeten. Maar Hercule en Juno beginnen te blaffen als ze de koeien zien, waardoor de koeien niet meer verder willen.
We verontschuldigen ons bij de jongen en steken de honden in de tent.
Die vindt het allemaal niet erg.
Hij rijdt verder en laat de koeien achter bij de beek.
's Avonds passeren de boer en boerin met hun tractor om wat verderop eten te halen.
Ze zijn vergezeld van hun 9 honden.
Gelukkig zitten de onze in de tent of het zou weer feest zijn.
Nadat ze eten gehaald hebben, leiden ze de koeien dan toch nog naar de stal.
We gaan slapen om 20hr.

vermoeiend, warm, geen water

pauze

Roxica, bocadillo met heerlijke huisgemaakte kaas

de koeien wilden niet meer naar de stal

genieten van de avondzon