We hebben niet zo goed geslapen. Door de hoogte? Omdat het al wat frisser was?
We zijn wakker om 5:35 en beginnen met inpakken. Op het parcours vandaag is er geen eet of drinkgelegenheid. En het parcours zal zwaar zijn: meer dan 1000 hoogtemeters, 12 km, naar 2472 meter hoog. Dus maakt Pierrick thee, eten we zelf en delen we een sandwich (die we gisteren gelukkig aan het tankstation hebben kunnen kopen) met Vili. Vili krijgt ook nog de croissant die ik al 2 dagen meedraag. Hij vindt het prima. Om 6:45 verlaten we de camping.
Onze collega pelgrims hebben afgesproken om samen te wandelen vandaag . Ze geven om 8:30 rendez-vous aan de kerk van Bourg-St-Pierre.
We wandelen door het stille dorp. Eerst moeten we een stuk dalen naar de rivier, we steken de rivier over en dan start het stijgen. Eerst door bos, soms door open ruimtes. Plots wordt Vili onrustig. We zien snel de reden: er springt een ree door de struiken . Vili had het dier geroken, voordat wij het gezien hadden. We houden hem even aan de leiband, zodat hij er niet achteraan gaat. Om 8:00 houden we een stop voor een energiereep. Vili kent het ritueel: we stoppen en Pierrick rommelt in mijn rugzak, dan doet hij “zit voor” zonder dat iemand het vraagt. We wandelen richting de stuwdam van Toules. Er staat weinig water achter de dam. Ik had op het einde van de winter een hoger niveau verwacht. Het pad blijft op en neer gaan. Frustrerend als je weet dat we vooral OP moeten gaan. De ruimte wordt meer open. De bomen verdwijnen en het wordt meer open vlakte. Gelukkig zijn er overal kleine bergstroompjes zodat Vili de hele tijd kan drinken. Rond 9:00 houden we halt voor een volgende eetpauze: Vili krijgt 2 eieren (waar ik ook al een paar dagen mee rondloop en blij ben dat ze heel zijn gebleven) en brokjes en wil natuurlijk ook een stuk van onze sandwiches. Daarna trekken we verder. Het blijft stevig stijgen. Het parcours gaat over smalle geitenpaden. Het landschap wordt meer rotsachtig. Om 10:00 stop voor de volgende energiereep. We hebben zicht op de baan die naar de Col St Bernard gaat. Blijkbaar gaat de pas vandaag open en is het daarom feest boven. Er staan verschillende auto’s te wachten om de pas te kunnen oprijden. Het blijft stijgen en dalen. Om 11:15 stoppen we om iets te eten: gevriesdroogde quinoa met groenten voor ons, brokjes met tonijn voor Vili. Hij heeft niet direct zin om te eten. Hij wil eerst wat rusten. Het gasreservoir blijkt leeg te zijn. Gelukkig hebben we een reserve bij. We nemen tijd om te eten, te rusten, te genieten van de omgeving . Om 12:00 starten we terug. We komen aan de sneeuwgrens. Het officiële parcours ligt tussen de rotsen, maar is moeilijk zichtbaar. We zien onze collega pelgrims naderen. We wachten hen op om te kijken of zij het aandurven door de sneeuw en dan kunnen we hun spoor volgen. Wim en co zijn verstandige stappers en beslissen om verder naar de top te stappen via de baan. En dus volgen wij, ook langs de baan. Het is lastig, zwaar, zwoegen. Vili moet aan de leiband. Vili moet dichtbij blijven want er is, jammer genoeg, terug autoverkeer. Hadden we de dag ervoor deze etappe gedaan, dan hadden we de baan helemaal voor ons gehad. Wim en co zijn al langer op pad en dus goed getraind. We zien ze steeds verder stijgen op de haarspeldbochtslingerende weg: de blauwe rugzak, de gele rugzak, de rode rugzak en de oranje vest van Reda. Wij stappen, stoppen, puffen en happen naar adem. Er zijn ook veel fietsers die de beklimming doen. Zij puffen ook.
Om 14:00 bereiken we de top. Ik ga in het beroemde hospice vragen of we er mogen blijven slapen, met de hond, maar zoals verwacht, is ook hier het antwoord negatief…..Wim en co zijn al gearriveerd. Ik vraag een stempel in het hospice en zeg hallo tegen de andere stappers en ga terug naar Pierrick en Vili die buiten op me wachten. We nemen de klassieke foto aan het hoogtemeterbord van de col en gaan dan, op aanraden van Wim, iets eten aan de Italiaanse kant van de col. Daar zou het goedkoper zijn. Het is ook aan die kant dat er gefeest word voor de opening van de pas. We installeren ons aan het terras van de enige brasserie, ik ga binnen vragen of we nog iets kunnen eten. Wat een drukte binnen. We zijn moe, we eten de lasagne met lekker brood en trekken dan verder. Vanaf nu is het afdalen richting Aosta. We verlaten de col via de gewone baan. Wat een fijn gevoel om even te kunnen doorstappen. Na 1 km zien we een verlaten huisje met een vlak stuk grond op de bergflank. We besluiten om daar de tent te zetten. Om de hut te bereiken , moeten we nog een net te brede (om er zonder natte voeten over te geraken) bergstroom oversteken die half bedekt is met sneeuw. We stijgen terug wat en riskeren het sneeuwtapijt ( met de stroom eronder) te testen waar het het dikste lijkt. Het lukt. We geraken aan de hut, we installeren de tent. Als de zon door de wolken komt, is het aangenaam. Als ze verdwijnt achter de wolken, is het snel fris.
Het was een vermoeiende dag. Gelukkig hebben we regelmatig gegeten, want anders hadden we nooit boven geraakt. Vili blijft het super goed doen. Blij dat we de col bereikt hebben. We zijn er op en over gegaan. Geen tijd besteed aan de St Bernard honden die hier geschiedenis hebben geschreven. We eindigen de dag met prachtig zicht op de Alpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten