Na de middagpauze op zondag hebben we vlot kunnen doorrijden richting Aigle. Onderweg gelukkig CNG gevonden voor de auto, zodat we terug wat meer bereik hadden. Want onze benzinetank is niet zo groot. De grens over met Zwitserland en voor ik er goed erg in had, had ik al 60 euro opgesoupeerd aan mobiele data. Snel de roaming uitgezet.
Op weg naar Lausanne kwamen we in een stevig onweer terecht: regen, hagel, bliksem, donder. Het was voorspeld.
Rond 17:30 zijn we aangekomen op de camping in Aigle, camping de la Piscine. De tent geïnstalleerd, Vili wat laten wandelen, snuffelen. Daarna zijn we gaan eten in de brasserie aan het zwembad. Heel vriendelijk onthaal. Geen probleem om Vili mee te nemen. Hij zag nog af van de warmte. Hij had enkel interesse in de dames aan de tafel naast ons.
Moe van de rit gingen we terug naar de camping. We dachten nog snel even te douchen maar het volgende onweer was op komst. Dus snel in de tent. Vili was onrustig: veel stemmen, veel geluiden, terug wennen aan de tent,..
De nacht was woelig.
Om 6 uur staan we op. Slaapzakken, matjes, tent oprollen. Rugzakken klaar maken. Hopen dat we niets vergeten. De auto mogen we aan de camping laten staan.
Om 7:30 gaan we op stap. We zijn direct in het centrum van Aigle en stoppen aan de eerste tearoom voor een koffie en koffiekoeken. Niet de beste keuze maar Vili is blij. Meer voor hem. We wandelen door Aigle richting de rand van de stad en de eerste helling van de dag. Een mooi stadje met wijngaarden in de stad zelf. Ik heb veel aan jou gedacht, Eline, dit zou iets voor jou zijn. De wijngaarden zijn omringd door oude stenen muren. We volgen het via Francigena pad. Ook via de app om niet verloren te lopen, want je ziet de wegwijzers niet altijd goed staan. We hebben geluk met het weer. Er was onweer voorspeld maar het blijft droog, bewolkt. De eerste shortcut richting Ollon nemen we om onszelf wat tijd te geven om te wennen aan de rugzak. Aan de tweede shortcut nemen we toch het bergpad en niet de asfaltbaan. Vili heeft het naar zijn zin. Hij kan veel loslopen. Op het bergpad staan overal houten sculpturen, die blijkbaar door de houthakkers gemaakt worden. Na gestegen te zijn langs het bergpad, dalen we weer af tussen de wijnranken. We komen uit op een kanaal vol dammen om de kracht van het water wat tegen te houden. Daarna komen we uit aan de Rhône. Pierrick dacht zich even te wassen in de rivier, maar geen mogelijkheid om af te dalen naar de stroom en nog minder een optie om zich te wassen in het snelstromende water. Dus wandelen we verder. Iedereen krijgt het wat moeilijk: warm, zware rugzak, tijd voor de middagpauze. Rond 12:00 komen we aan in Massongex , waar gelukkig 1 restaurant open is. Vili mag mee binnen. We zijn duidelijk niet de enigen die op stap zijn. Er zit ook een Nederlandse pelgrim, een Noors koppel en een Frans koppel. Na een goede pauze starten we terug voor het laatste stuk naar St Maurice. Daar is een abdij waar we hopen de tent te mogen zetten. Moe van onze eerste etappe (17 km) komen we aan in St Maurice rond 15:00. Tot onze spijt mogen we er niet blijven. Ze hebben blijkbaar geen stuk gras waar we de tent kunnen zetten en ze laten geen hond toe in de kamers. Ze raden ons aan om in het volgende dorp te proberen bij de fraternité eucharistien. We zijn het eigenlijk wel gewend, dat we soms niet gewenst zijn omwille van de hond. Dus trekken we verder. Toch wat moe, met al 17 km in de benen. De batterij van de telefoon is plat. Gelukkig heb ik de powerbank bij zodat ik toch de telefoon terug kan opladen. We hopen een stuk gras te vinden waar we de tent kunnen zetten maar nog meer hopen we ook een waterpunt te vinden. We komen aan in Epinassay, het dorp waar de fraternité zou zijn. De weg stijgt, niemand op de baan om de weg aan te vragen. Uiteindelijk zie ik iemand aan het werk in een tuin. Zij weet ook niet waar het is, maar zoekt het op via Google. De paar keer dat ik zelf Google had opgezet om het restaurant op de middag te zoeken, hadden me 48 euro roamingkosten gekost. Blijkbaar zijn we op 1 km van de fraternité. 1 km stijgen…. We blijven verder kijken voor een stuk gras om de tent te zetten, moesten we er toch niet welkom zijn. Uiteindelijk komen we rond 16:30 toe aan de fraternité. Wat een hartverwarmend onthaal. Tuurlijk mogen we de tent er zetten, we mogen mee eten met hen, we kunnen ons douchen. We moeten enkel opletten voor Vili omdat er jonge poesjes zijn. We zetten snel de tent, want de wolken dreigen weer. Zuster Delphine en vader Damien hebben een dienst om 17:30 en daarna mogen we komen eten. Rond 18:00 begint het te regenen. We rusten uit in de tent. Rond 18:30 gaan we naar het huis. We laten Vili in de tent. Hij is KO van zijn dag en vind het best oké. Zelf zijn we eigenlijk te moe om te eten. Er is lekkere pasta, sla, gebak. Na het eten gaan we nog even naar de kapel, een mooie plek, huiselijk, warm, in de oude koeienstal, vertelt de jonge zuster Delphine ons. Om 20:00 in de tent. Iedereen moe maar tevreden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten