Derde nacht in de tent.
Nog steeds koud. En vochtig. Omdat de rivier vlakbij was?
We staan op om 7hr30.
Ik ruim de tent op, Pierrick maakt thee.
De guardia civil passeert. Pierrick zwaait eens naar hen. Als antwoord zetten ze even hun zwaailichten op.
Tegen 9hr gaan we weer op stap.
Het is een mooi parcours. Soms stevig stijgende stukken.
Een grote groep Spanjaarden passeert ons. Het wandelen zit toch in het bloed in Spanje.
We komen een landgenoot tegen. Hij wou 3 jaar geleden de Compostela route doen. Jammer genoeg werd toen ALS vastgesteld. Uiteindelijk probeert hij nu toch nog zijn droom waar te maken. Zijn neuroloog vond het geen goed idee, zei hij. De pneumoloog nog minder. Maar je zag in zijn ogen dat hij een tevreden man was, die zijn droom aan het uitvoeren was. Zijn vrouw volgde met de auto. De moeilijke etappes sloeg hij over.
In Abadin doen we een stop voor een koffie en een hapje. Een fika, zou Martine zeggen.
Daarna trekken we verder.
We vragen eerst nog water aan huis. De man vertelt ons dat er twee routes zijn naar Mondoñedo. Één route gaat door het bos. Is heel rustig. Stijgt eerst om daarna te dalen. De andere route loopt meer langs de gewone wegen.
We kiezen voor het rustige parcours door het bos. Deze weg is nieuw. We hebben deze niet gedaan met de honden. Het eerste deel stijgt rustig. De zon schijnt. Het is fijn wandelen. We lopen over wegen die waarschijnlijk aangelegd zijn om de windmolens te installeren op de bergflanken. Als we bijna op de top zijn, komen we twee pelgrims tegen. Ze tonen ons de weg en zeggen dat het vanaf dan enkel daalt richting Mondoñedo. We denken “oké, fijn, dalen vanaf nu”. Wat wordt het afzien. Het daalt. Het daalt steil. Het daalt lang. De knieën en voeten zien af. Geen enkel plat stuk om te bekomen. Het parcours is prachtig. Het is zwoegen. Na twee uur dalen komen we eindelijk aan in Mondoñedo rond 15hr. We stoppen aan het eerste café voor 2 cola’s en water. Ze komen de hele tijd rond met hapjes. Wat doet dit deugd.
We hebben nog maar 19 km gedaan, maar het is genoeg voor vandaag.
Ik bel naar Casa da Penela, waar we acht jaar geleden ook geslapen hebben met de honden. Gelukkig zijn ze open en hebben ze een kamer vrij en wil ze ook onze kleren wassen.
Het is nog 5 km stappen tot bij hen, want hun casa rural ligt net uit de stad. We gaan door het centrum. Prachtige huizen. Weinig volk op straat.
Rond 16hr30 komen we toe. Luisa en Miguel zijn heel enthousiast om ons terug te zien. Ondertussen zijn er twee kindjes bijgekomen, Fiz en Gaia. Ze zijn nog steeds even vriendelijk en behulpzaam en gastvrij.
We genieten ongelofelijk van de douche, een stoel en zetel om in te zitten, het haardvuur.
We kunnen straks nog iets eten hier en dan genieten van een nacht in een bed.
Het was een zware maar mooie etappe met een fijn einde, op een hartverwarmende plek, met mooie herinneringen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten